Yüz ve beş tuş, iki ekran, dokuz ay ve on gün, bir aslan, üç çocuk... Arkası pek dolu değil. Dudak hareketleri. Nefesini bırakıyor. Kırmızı bir çizgi çiziyor sonra, başlangıcı belli ama sonunu düşünmüyor. Sınırını belli etmeye başlıyor. Hiçbirine aldanmıyor, hayallerine inanmıyor artık. Bir dudak hareketi daha. Fısıldadığı rutubet kokuyor.
Kafasını kaldırınca etrafında gezinen bir kaç ruh görüyor, yok. Gözleri. Önündeki masayı aydınlatana bakıyor, sahte. Bilinçsizce cinsel organını yokluyor, yoklayınca yok oluyor. Varlığı diğerlerine lanet. Keramet başkalaşmasında. Bir tırnak oluyor önce, sonra bir pamuk, ardından vızıltı oluyor, ses. Yaşam hiç bitmiyor, ama ölüm sürekli tekrar ediyor. Ölüm gerçek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder