Gece saat iki. Gözünü açtın kulağına üflenen son kelimenin ardından. Aslında iki saat önce gözlerini kapattın ama uyumadın. Kulağındakilarin muhabbetini dinledin. Tabii bir de tüm gün beyninde dönen melankoliye eşlik ettin.
İlk adımı hep insan atar, attın. Balkona çıkıp, hiç düşünmeden korkuluğa yaklaştın ve izliyorsun. İlerde bir sokak lambası var, altında oturan bir adam. Kendi kendine konuşuyor gibi. Rahatsız oluyorsun orada olmasından, gitsin. Gidiyor. Mutfağa geçiyorsun, susuzluk. Ardından yatağa poponu koyuyorsun. Yarım saat geçmiş. Kulağını yokluyorsun, gitmiş gibiler. Sonra yatıyorsun. İyice yerleştikten sonra, hareketsizlik ve uğultu. Uğultu kesilsin diye hep hafif bir kıpırdamaya başvurur insan. Tam uyuyayım diyorsun, kulağına geliyorlar. Hoş geldiniz demeye kalmıyor, "Hoş bulduk! ", hep bir ağızdan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder