19 Ağustos 2011 Cuma

Evre

Dinle bakalım görebilecek misin gördüğümü... Mekanik parçalar; avuç avuç, belki oluk oluk, belki de yığının bir parçası. Akıyor doluşacağı kovuğa. Ben de içimdeki karartıyla eşlik ediyorum onlara ve onların derin boşluğuna. Öyle bir boşluk ki kokusu yok, geçmişi yok. Sanki zaman ne kadar eskiyse o da onun kadar eskiymiş gibi hayatımıza yerleşmiş. Aldırmıyoruz ölmek için kendini arabaların önüne atan adama veya otobüsün altında kalmamak için kendini yolun kenarına savuran amcaya. Sindirmişiz kendimizi, ben ve sen ile başlayan cümleleri. Onlar olmuş hep hayatımızda. Onlar için yaşar onlar için ölür olmuşuz. Anormal olan normalin normalleşme evresi.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder