Araf

Huzuruna ulaşırsın yâr kokusunun. Tükenmez bir membânın orta yeridir teni. Nur akar gözleri kalbinin köhne yerine. Duvar olursun, siper edersin de kendini. Sığınır o. Göstermezsin ama içini, erkeksindir. Öyle uzaksındır bir yandan. Yola şöyle bir bakarsın. Gözün körleşmeye başlamıştır. Delirirsin. Affetmez seni. Yola da çıkamazsın. Ne olduğunu bilemezsin. Kokusu da yoktur artık. Gözyaşın temizlemez kirini. Ses istersin, sağırsın. Gözlerini istersin, körsün. Dokunmak istersin, tenin yanar. Nurun söner. Durursun.