Ve

"Ve" ile başlıyor son zamanlarda hikayelerim. Bir tespihe benziyor dizgi ve ben durmadan devam ediyorum hikayelerime "ve" ile.O beni anladı ve ben ona bağlandım her seferinde. Dönen dünyamın inadına o gerçekti ve sardı beni en bilinmez, hissedilmez arzularıyla. Seni gördüm bu sefer ki sen artık başkalarının pişmanlıklarıydın. Pişmanlıklardı beni sana bağlayan ve pişmanlıklardı seni bana bağlayamayan. Anlamsız ve bana çok anlamlı cümlelerin birlikteliğiydi tıpkı bu yazıdaki gibi. Sen bilemezdin. Gerçekliğin benimkine uzak mıydı? Kırmızı değil miydi her duyguyu kaplayan renk? Yoksa ben mi kördüm renklerin diline? Kördüm ve uğraşım mutluluk kaynağıydı. Bu anlamsız cümleleri artarda koyana bir selam vardı bunları yazan parmaklardan. O güzeldi, içimi bilemedi. Bilmek isteseydi, dilerdi. Dil güzeldi ama gösteremedi. Direndi, yenemedi. Sevdi gönül gideni. Gitti sonra gönülsüz. Bulanık dünya, dalgalar.